quinqueremis
Latin
Etymology
From quīnque (“five”) + rēmus (“oar”) + -is (“suffix forming compound adjectives”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kʷiːŋ.kʷɛˈreː.mɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kʷiŋ.kʷeˈrɛː.mis]
Adjective
quīnquerēmis (neuter quīnquerēme); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | quīnquerēmis | quīnquerēme | quīnquerēmēs | quīnquerēmia | |
genitive | quīnquerēmis | quīnquerēmium | |||
dative | quīnquerēmī | quīnquerēmibus | |||
accusative | quīnquerēmem | quīnquerēme | quīnquerēmēs quīnquerēmīs |
quīnquerēmia | |
ablative | quīnquerēmī | quīnquerēmibus | |||
vocative | quīnquerēmis | quīnquerēme | quīnquerēmēs | quīnquerēmia |
Noun
quīnquerēmis f (genitive quīnquerēmis); third declension
Declension
Third-declension noun (i-stem, ablative singular in -e or -ī).
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | quīnquerēmis | quīnquerēmēs |
genitive | quīnquerēmis | quīnquerēmium |
dative | quīnquerēmī | quīnquerēmibus |
accusative | quīnquerēmem | quīnquerēmēs quīnquerēmīs |
ablative | quīnquerēme quīnquerēmī |
quīnquerēmibus |
vocative | quīnquerēmis | quīnquerēmēs |
Descendants
- → English: quinquereme
- Italian: quinquereme
References
- “quinqueremis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “quinqueremis”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- quinqueremis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “quinqueremis”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
- “quinqueremis”, in William Smith et al., editor (1890), A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin