rína

See also: rina, Rina, and riña

Faroese

Etymology

From Old Norse hrína, from Proto-Germanic *hrīnaną, from Proto-Indo-European *krey-.

Verb

rína (third person singular past indicative rein, third person plural past indicative rinu, supine rinið)

  1. to operate, to have effect

Conjugation

Conjugation of (group v-35)
infinitive
supine rinið
present past
first singular ríni rein
second singular rínur reinst
third singular rínur rein
plural rína rinu
participle (a26)1 rínandi rinin
imperative
singular rín!
plural rínið!

1Only the past participle being declined.

Hungarian

Etymology

+‎ -na

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈriːnɒ]
  • Hyphenation: rí‧na

Verb

rína

  1. third-person singular conditional present indefinite of

Slovak

Alternative forms

  • ríňa

Etymology

Derived from German Rinnstein.

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈriːna]

Noun

rína f

  1. (colloquial) gutter

Declension

Declension of rína
(pattern žena)
singularplural
nominativerínaríny
genitiverínyrín
dativerínerínam
accusativerínuríny
locativerínerínach
instrumentalrínourínami

Further reading

  • rína”, in Slovníkový portál Jazykovedného ústavu Ľ. Štúra SAV [Dictionary portal of the Ľ. Štúr Institute of Linguistics, Slovak Academy of Science] (in Slovak), https://slovnik.juls.savba.sk, 2003–2025