rükün
Turkish
Etymology
From Ottoman Turkish ركن (rükn), from Arabic رُكْن (rukn).
Pronunciation
- IPA(key): /ɾy.cyn/
Noun
rükün (definite accusative rüknü, plural rükünler or erkân)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | rükün | rükünler |
| definite accusative | rüknü | rükünleri |
| dative | rükne | rükünlere |
| locative | rükünde | rükünlerde |
| ablative | rükünden | rükünlerden |
| genitive | rüknün | rükünlerin |