rükün

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish ركن (rükn), from Arabic رُكْن (rukn).

Pronunciation

  • IPA(key): /ɾy.cyn/

Noun

rükün (definite accusative rüknü, plural rükünler or erkân)

  1. fundamental

Declension

Declension of rükün
singular plural
nominative rükün rükünler
definite accusative rüknü rükünleri
dative rükne rükünlere
locative rükünde rükünlerde
ablative rükünden rükünlerden
genitive rüknün rükünlerin