riaráiste

Irish

Etymology

From English rerage, from Anglo-Norman arerage.

Pronunciation

  • (Munster) IPA(key): /ɾˠiːˈɾˠɑːʃtʲə/[1]
  • (Connacht) IPA(key): /ˈɾˠiːɾˠɑːʃtʲə/[1]
  • (Ulster) IPA(key): /ˈɾˠəɯ̯ɾˠæʃtʲə/, /ˈɾˠɨɡɾˠæʃtʲə/[2], /ˈɾˠɑi(ɣ)ɾˠæʃtʲə/[3]

Noun

riaráiste m (genitive singular riaráiste, nominative plural riaráistí)

  1. arrear

Declension

Declension of riaráiste (fourth declension)
bare forms
singular plural
nominative riaráiste riaráistí
vocative a riaráiste a riaráistí
genitive riaráiste riaráistí
dative riaráiste riaráistí
forms with the definite article
singular plural
nominative an riaráiste na riaráistí
genitive an riaráiste na riaráistí
dative leis an riaráiste
don riaráiste
leis na riaráistí

References

  1. 1.0 1.1 riaráiste”, in Irish Pronunciation Database, Foras na Gaeilge, 2013–2025
  2. ^ Quiggin, E. C. (1906) A Dialect of Donegal, Cambridge University Press, § 170, page 64
  3. ^ Ó Searcaigh, Séamus (1925) Foghraidheacht Ghaedhilge an Tuaiscirt [Pronunciation of Northern Irish]‎[1] (in Irish), Béal Feirste [Belfast]: Brún agus Ó Nualláin [Browne and Nolan], section 274, page 117

Further reading

  • riaráiste”, in Historical Irish Corpus, 1600–1926, Royal Irish Academy
  • Dinneen, Patrick S. (1927) “897”, in Foclóir Gaeḋilge agus Béarla, 2nd edition, Dublin: Irish Texts Society; reprinted with additions 1996, →ISBN
  • Ó Dónaill, Niall (1977) “riaráiste”, in Foclóir Gaeilge–Béarla, Dublin: An Gúm, →ISBN