rijpen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch ripen, from Old Dutch *rīpon, from Proto-West Germanic *rīpēn. Equivalent to rijp (“ripe”) + -en.
Pronunciation
Audio: (file) - Rhymes: -ɛi̯pən
Verb
rijpen
- to ripen
Conjugation
| Conjugation of rijpen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | rijpen | |||
| past singular | rijpte | |||
| past participle | gerijpt | |||
| infinitive | rijpen | |||
| gerund | rijpen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | rijp | rijpte | ||
| 2nd person sing. (jij) | rijpt, rijp2 | rijpte | ||
| 2nd person sing. (u) | rijpt | rijpte | ||
| 2nd person sing. (gij) | rijpt | rijpte | ||
| 3rd person singular | rijpt | rijpte | ||
| plural | rijpen | rijpten | ||
| subjunctive sing.1 | rijpe | rijpte | ||
| subjunctive plur.1 | rijpen | rijpten | ||
| imperative sing. | rijp | |||
| imperative plur.1 | rijpt | |||
| participles | rijpend | gerijpt | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||