risibilis
Latin
Etymology
From rīdeō (“I laugh”) + -bilis, via the past participle rīsus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [riːˈsɪ.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [riˈs̬iː.bi.lis]
Adjective
rīsibilis (neuter rīsibile); third-declension two-termination adjective (Late Latin)
- ridiculous, laughable, risible, ludicrous
- that can laugh
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | rīsibilis | rīsibile | rīsibilēs | rīsibilia | |
| genitive | rīsibilis | rīsibilium | |||
| dative | rīsibilī | rīsibilibus | |||
| accusative | rīsibilem | rīsibile | rīsibilēs rīsibilīs |
rīsibilia | |
| ablative | rīsibilī | rīsibilibus | |||
| vocative | rīsibilis | rīsibile | rīsibilēs | rīsibilia | |
Derived terms
- rīsibilitās
Descendants
- → English: risible
- → Catalan: risible
- → French: risible
- → Italian: risibile
- → Portuguese: risível
- → Romanian: risible
- → Sicilian: risìvili
- → Spanish: risible
References
- “risibilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- risibilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- risibilis in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 2, Hahnsche Buchhandlung