rondtrekken

Dutch

Etymology

From rond (“round, around”) +‎ trekken (“to pull”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈrɔntrɛkə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

rondtrekken

  1. wander (move without purpose)

Conjugation

Conjugation of rondtrekken (strong class 3b, separable)
infinitive rondtrekken
past singular trok rond
past participle rondgetrokken
infinitive rondtrekken
gerund rondtrekken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular trek rond trok rond rondtrek rondtrok
2nd person sing. (jij) trekt rond, trek rond2 trok rond rondtrekt rondtrok
2nd person sing. (u) trekt rond trok rond rondtrekt rondtrok
2nd person sing. (gij) trekt rond trokt rond rondtrekt rondtrokt
3rd person singular trekt rond trok rond rondtrekt rondtrok
plural trekken rond trokken rond rondtrekken rondtrokken
subjunctive sing.1 trekke rond trokke rond rondtrekke rondtrokke
subjunctive plur.1 trekken rond trokken rond rondtrekken rondtrokken
imperative sing. trek rond
imperative plur.1 trekt rond
participles rondtrekkend rondgetrokken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • rondtrekker

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.