rugitus
English
Etymology
Noun
rugitus (uncountable)
Latin
Etymology
From rū̆giō (“to roar, bray”) + -tus (suffix forming fourth declension action nouns from verbs).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ruːˈɡiː.tʊs], [rʊˈɡiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ruˈd͡ʒiː.t̪us]
Noun
rū̆gītus m (genitive rū̆gītūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | rū̆gītus | rū̆gītūs |
| genitive | rū̆gītūs | rū̆gītuum |
| dative | rū̆gītuī | rū̆gītibus |
| accusative | rū̆gītum | rū̆gītūs |
| ablative | rū̆gītū | rū̆gītibus |
| vocative | rū̆gītus | rū̆gītūs |
Descendants
References
- “rugitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- rugitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.