sacratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of sacrō.
Participle
sacrātus (feminine sacrāta, neuter sacrātum, adverb sacrātē); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | sacrātus | sacrāta | sacrātum | sacrātī | sacrātae | sacrāta | |
| genitive | sacrātī | sacrātae | sacrātī | sacrātōrum | sacrātārum | sacrātōrum | |
| dative | sacrātō | sacrātae | sacrātō | sacrātīs | |||
| accusative | sacrātum | sacrātam | sacrātum | sacrātōs | sacrātās | sacrāta | |
| ablative | sacrātō | sacrātā | sacrātō | sacrātīs | |||
| vocative | sacrāte | sacrāta | sacrātum | sacrātī | sacrātae | sacrāta | |
Descendants
References
- “sacratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “sacratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- sacratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.