sahhan
Old High German
Etymology
From Proto-West Germanic *sakan, from Proto-Germanic *sakaną (“to quarrel”).
Verb
sahhan
Conjugation
Conjugation of sahhan (strong class 6)
| infinitive | sahhan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | sahhu, sahho | suohh |
| 2nd person singular | sahhis, sahhist | suohhi |
| 3rd person singular | sahhit | suohh |
| 1st person plural | sahhem, sahhemēs | suohhum, suohhumēs |
| 2nd person plural | sahhet | suohhut |
| 3rd person plural | sahhant | suohhun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | sahhe | suohhi |
| 2nd person singular | sahhēs, sahhēst | suohhīs, suohhīst |
| 3rd person singular | sahhe | suohhi |
| 1st person plural | sahhēm, sahhemēs | suohhīm, suohhīmēs |
| 2nd person plural | sahhēt | suohhīt |
| 3rd person plural | sahhēn | suohhīn |
| imperative | present | |
| singular | sahh | |
| plural | sahhet | |
| participle | present | past |
| sahhanti | gisahhan | |