scrincan
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *skrinkwaną (“shrink”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈʃrin.kɑn/, [ˈʃriŋ.kɑn]
Verb
sċrincan
- (intransitive) to shrink
Conjugation
Conjugation of sċrincan (strong, class III)
| infinitive | sċrincan | sċrincenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | sċrince | sċranc |
| second person singular | sċrincst | sċrunce |
| third person singular | sċrincþ | sċranc |
| plural | sċrincaþ | sċruncon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | sċrince | sċrunce |
| plural | sċrincen | sċruncen |
| imperative | ||
| singular | sċrinc | |
| plural | sċrincaþ | |
| participle | present | past |
| sċrincende | (ġe)sċruncen | |