singultio
Italian
Etymology
From singultire + -io (frequentative).
Noun
singultio m (plural singultii) (literary)
Related terms
Anagrams
Latin
Etymology
Related to singultus and singultō, of unknown origin.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sɪŋˈɡʊɫ.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [siŋˈɡul.t̪͡s̪i.o]
Verb
singultiō (present infinitive singultīre); fourth conjugation, no perfect or supine stems
Conjugation
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | singultiō | singultīs | singultit | singultīmus | singultītis | singultiunt | ||||||
| imperfect | singultiēbam | singultiēbās | singultiēbat | singultiēbāmus | singultiēbātis | singultiēbant | |||||||
| future | singultiam | singultiēs | singultiet | singultiēmus | singultiētis | singultient | |||||||
| passive | present | singultior | singultīris, singultīre |
singultītur | singultīmur | singultīminī | singultiuntur | ||||||
| imperfect | singultiēbar | singultiēbāris, singultiēbāre |
singultiēbātur | singultiēbāmur | singultiēbāminī | singultiēbantur | |||||||
| future | singultiar | singultiēris, singultiēre |
singultiētur | singultiēmur | singultiēminī | singultientur | |||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | singultiam | singultiās | singultiat | singultiāmus | singultiātis | singultiant | ||||||
| imperfect | singultīrem | singultīrēs | singultīret | singultīrēmus | singultīrētis | singultīrent | |||||||
| passive | present | singultiar | singultiāris, singultiāre |
singultiātur | singultiāmur | singultiāminī | singultiantur | ||||||
| imperfect | singultīrer | singultīrēris, singultīrēre |
singultīrētur | singultīrēmur | singultīrēminī | singultīrentur | |||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | singultī | — | — | singultīte | — | ||||||
| future | — | singultītō | singultītō | — | singultītōte | singultiuntō | |||||||
| passive | present | — | singultīre | — | — | singultīminī | — | ||||||
| future | — | singultītor | singultītor | — | — | singultiuntor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | singultīre | singultīrī | singultiēns | — | |||||||||
| future | — | — | — | singultiendus, singultiundus | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| singultiendī | singultiendō | singultiendum | singultiendō | — | — | ||||||||
References
- singultio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “singultio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- singultio in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 2, Hahnsche Buchhandlung