skälva
Swedish
Etymology
From Old Swedish skiælva, from Old Norse skjalfa, from Proto-Germanic *skelbaną.
Pronunciation
- Homophone: själva
Noun
skälva c
- great fear (that makes one tremble), especially in the expression "stora skälvan" (the great fear)
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | skälva | skälvas |
| definite | skälvan | skälvans | |
| plural | indefinite | — | — |
| definite | — | — |
Verb
skälva (present skälver, preterite skälvde or skalv, supine skälvt, imperative skälv)
Usage notes
- the strong conjugation past tense skalv is also used, but the supine skulvit has fallen out of use
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | skälva | — | ||
| supine | skälvt | — | ||
| imperative | skälv | — | ||
| imper. plural1 | skälven | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | skälver | skälvde | — | — |
| ind. plural1 | skälva | skälvde | — | — |
| subjunctive2 | skälve | skälvde | — | — |
| present participle | skälvande | |||
| past participle | — | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | skälva | — | ||
| supine | skulvit | — | ||
| imperative | skälv | — | ||
| imper. plural1 | skälven | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | skälver | skalv | — | — |
| ind. plural1 | skälva | skulvo | — | — |
| subjunctive2 | skälve | skulve | — | — |
| present participle | skälvande | |||
| past participle | — | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.