snidan
Old High German
Etymology
From Proto-West Germanic *snīþan, from Proto-Germanic *snīþaną, from Proto-Indo-European *sneyt-. Cognate with Old Dutch snīthan, Old Saxon snīthan, Old Frisian snītha, Old English snīþan, Old Norse sníða, Gothic 𐍃𐌽𐌴𐌹𐌸𐌰𐌽 (sneiþan).
Verb
snīdan
Conjugation
Conjugation of snīdan (strong class 1)
| infinitive | snīdan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | snīdu, snīdo | sneid |
| 2nd person singular | snīdis, snīdist | sniti |
| 3rd person singular | snīdit | sneid |
| 1st person plural | snīdem, snīdemēs | snitum, snitumēs |
| 2nd person plural | snīdet | snitut |
| 3rd person plural | snīdant | snitun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | snīde | sniti |
| 2nd person singular | snīdēs, snīdēst | snitīs, snitīst |
| 3rd person singular | snīde | sniti |
| 1st person plural | snīdēm, snīdemēs | snitīm, snitīmēs |
| 2nd person plural | snīdēt | snitīt |
| 3rd person plural | snīdēn | snitīn |
| imperative | present | |
| singular | snīd | |
| plural | snīdet | |
| participle | present | past |
| snīdanti | gisnitan | |