spójnik

Polish

Etymology

From spoić +‎ -nik.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈspuj.ɲik/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ujɲik
  • Syllabification: spój‧nik

Noun

spójnik m inan

  1. (grammar) conjunction
  2. (logic) connective

Declension

Declension of spójnik
singular plural
nominative spójnik spójniki
genitive spójnika spójników
dative spójnikowi spójnikom
accusative spójnik spójniki
instrumental spójnikiem spójnikami
locative spójniku spójnikach
vocative spójniku spójniki

Derived terms

adjectives

Further reading

  • spójnik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • spójnik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.