speculatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of speculor.
Participle
speculātus (feminine speculāta, neuter speculātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | speculātus | speculāta | speculātum | speculātī | speculātae | speculāta | |
genitive | speculātī | speculātae | speculātī | speculātōrum | speculātārum | speculātōrum | |
dative | speculātō | speculātae | speculātō | speculātīs | |||
accusative | speculātum | speculātam | speculātum | speculātōs | speculātās | speculāta | |
ablative | speculātō | speculātā | speculātō | speculātīs | |||
vocative | speculāte | speculāta | speculātum | speculātī | speculātae | speculāta |
Descendants
- → English: speculate
References
- “speculatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "speculatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)