speculeren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch speculeren, from Old French speculer, from Latin speculārī.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌspeː.kyˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: spe‧cu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

speculeren

  1. (intransitive, transitive) to speculate, to imagine, to guess
  2. (intransitive) to speculate, to make a risky trade

Conjugation

Conjugation of speculeren (weak)
infinitive speculeren
past singular speculeerde
past participle gespeculeerd
infinitive speculeren
gerund speculeren n
present tense past tense
1st person singular speculeer speculeerde
2nd person sing. (jij) speculeert, speculeer2 speculeerde
2nd person sing. (u) speculeert speculeerde
2nd person sing. (gij) speculeert speculeerde
3rd person singular speculeert speculeerde
plural speculeren speculeerden
subjunctive sing.1 speculere speculeerde
subjunctive plur.1 speculeren speculeerden
imperative sing. speculeer
imperative plur.1 speculeert
participles speculerend gespeculeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.