stimulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of stimulō.
Participle
stimulātus (feminine stimulāta, neuter stimulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | stimulātus | stimulāta | stimulātum | stimulātī | stimulātae | stimulāta | |
| genitive | stimulātī | stimulātae | stimulātī | stimulātōrum | stimulātārum | stimulātōrum | |
| dative | stimulātō | stimulātae | stimulātō | stimulātīs | |||
| accusative | stimulātum | stimulātam | stimulātum | stimulātōs | stimulātās | stimulāta | |
| ablative | stimulātō | stimulātā | stimulātō | stimulātīs | |||
| vocative | stimulāte | stimulāta | stimulātum | stimulātī | stimulātae | stimulāta | |
References
- "stimulatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)