stipulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of stipulor.
Participle
stipulātus (feminine stipulāta, neuter stipulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | stipulātus | stipulāta | stipulātum | stipulātī | stipulātae | stipulāta | |
| genitive | stipulātī | stipulātae | stipulātī | stipulātōrum | stipulātārum | stipulātōrum | |
| dative | stipulātō | stipulātae | stipulātō | stipulātīs | |||
| accusative | stipulātum | stipulātam | stipulātum | stipulātōs | stipulātās | stipulāta | |
| ablative | stipulātō | stipulātā | stipulātō | stipulātīs | |||
| vocative | stipulāte | stipulāta | stipulātum | stipulātī | stipulātae | stipulāta | |
References
- “stipulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stipulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.