struikelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch strukelen. A frequentative of older struiken. Cognate with German straucheln.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈstrœy̯kələ(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: strui‧ke‧len

Verb

struikelen

  1. to stumble, fall over or trip over an object

Conjugation

Conjugation of struikelen (weak)
infinitive struikelen
past singular struikelde
past participle gestruikeld
infinitive struikelen
gerund struikelen n
present tense past tense
1st person singular struikel struikelde
2nd person sing. (jij) struikelt, struikel2 struikelde
2nd person sing. (u) struikelt struikelde
2nd person sing. (gij) struikelt struikelde
3rd person singular struikelt struikelde
plural struikelen struikelden
subjunctive sing.1 struikele struikelde
subjunctive plur.1 struikelen struikelden
imperative sing. struikel
imperative plur.1 struikelt
participles struikelend gestruikeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: struikel

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.