stultiloquentia
Latin
Etymology
Coined by Plautus, from stultus + loquēns + -ia.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [stʊɫ.tɪ.ɫɔˈkʷɛn.ti.a]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [st̪ul̪.t̪i.loˈkʷɛn.t̪͡s̪i.a]
Noun
stultiloquentia f (genitive stultiloquentiae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | stultiloquentia | stultiloquentiae |
| genitive | stultiloquentiae | stultiloquentiārum |
| dative | stultiloquentiae | stultiloquentiīs |
| accusative | stultiloquentiam | stultiloquentiās |
| ablative | stultiloquentiā | stultiloquentiīs |
| vocative | stultiloquentia | stultiloquentiae |
References
- “stultĭlŏquentĭa”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stultĭlŏquentĭa in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.