suidigidir

Old Irish

Etymology

From suide (seat) +‎ -igidir.

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈsuðʲiɣʲiðʲirʲ]

Verb

suidigidir (conjunct ·suidigedar, verbal noun suidigud)

  1. to set, to place
    • c. 800–825, Diarmait, Milan Glosses on the Psalms, published in Thesaurus Palaeohibernicus (reprinted 1987, Dublin Institute for Advanced Studies), edited and with translations by Whitley Stokes and John Strachan, vol. I, pp. 7–483, Ml. 59b2
      “Ní a forcenn ru·ṡuidigsiur-sa”, ol Dauid.
      “It is not the end that I have set”, says David.
    • c. 800–825, Diarmait, Milan Glosses on the Psalms, published in Thesaurus Palaeohibernicus (reprinted 1987, Dublin Institute for Advanced Studies), edited and with translations by Whitley Stokes and John Strachan, vol. I, pp. 7–483, Ml. 121a12
      ro·sudigser-su doïb, a Dǽ
      which you sg have set for them, O God

Inflection

Simple, class A II present, s preterite, f future, a subjunctive, deponent
active passive
singular plural singular plural
1st 2nd 3rd 1st 2nd 3rd
present indicative abs. suidigthir suidigitir suidigter, suidigtir
conj. ·suidigedar
rel. suidigther
imperfect indicative ·suidiged ·suidigtis
preterite abs.
conj.
rel.
perfect deut. ru·suidigsiur ro·sudigser ro·suidigestar ru·suidiged
prot. ·rusudigestar ·rusuidigsetar
future abs. suidigfe suidigfith
conj.
rel.
conditional
present subjunctive abs.
conj.
rel.
past subjunctive
imperative
verbal noun suidigud
past participle suidigthe
verbal of necessity

Derived terms

  • con·suidigedar

Mutation

Mutation of suidigidir
radical lenition nasalization
suidigidir ṡuidigidir suidigidir

Note: Certain mutated forms of some words can never occur in Old Irish.
All possible mutated forms are displayed for convenience.

Further reading