terugplooien

Dutch

Etymology

From terug (“back, again”) +‎ plooien (“to fold, to pleat”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

terugplooien

  1. to contract, to roll back, to retire

Conjugation

Conjugation of terugplooien (weak, separable)
infinitive terugplooien
past singular plooide terug
past participle teruggeplooid
infinitive terugplooien
gerund terugplooien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular plooi terug plooide terug terugplooi terugplooide
2nd person sing. (jij) plooit terug, plooi terug2 plooide terug terugplooit terugplooide
2nd person sing. (u) plooit terug plooide terug terugplooit terugplooide
2nd person sing. (gij) plooit terug plooide terug terugplooit terugplooide
3rd person singular plooit terug plooide terug terugplooit terugplooide
plural plooien terug plooiden terug terugplooien terugplooiden
subjunctive sing.1 plooie terug plooide terug terugplooie terugplooide
subjunctive plur.1 plooien terug plooiden terug terugplooien terugplooiden
imperative sing. plooi terug
imperative plur.1 plooit terug
participles terugplooiend teruggeplooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.