terugstellen

Dutch

Etymology

From terug +‎ stellen.

Verb

terugstellen

  1. to reset
  2. to demote

Conjugation

Conjugation of terugstellen (weak, separable)
infinitive terugstellen
past singular stelde terug
past participle teruggesteld
infinitive terugstellen
gerund terugstellen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stel terug stelde terug terugstel terugstelde
2nd person sing. (jij) stelt terug, stel terug2 stelde terug terugstelt terugstelde
2nd person sing. (u) stelt terug stelde terug terugstelt terugstelde
2nd person sing. (gij) stelt terug stelde terug terugstelt terugstelde
3rd person singular stelt terug stelde terug terugstelt terugstelde
plural stellen terug stelden terug terugstellen terugstelden
subjunctive sing.1 stelle terug stelde terug terugstelle terugstelde
subjunctive plur.1 stellen terug stelden terug terugstellen terugstelden
imperative sing. stel terug
imperative plur.1 stelt terug
participles terugstellend teruggesteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.