terugvinden

Dutch

Etymology

From terug +‎ vinden.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

terugvinden

  1. to retrieve

Conjugation

Conjugation of terugvinden (strong class 3a, separable)
infinitive terugvinden
past singular vond terug
past participle teruggevonden
infinitive terugvinden
gerund terugvinden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular vind terug vond terug terugvind terugvond
2nd person sing. (jij) vindt terug, vind terug2 vond terug terugvindt terugvond
2nd person sing. (u) vindt terug vond terug terugvindt terugvond
2nd person sing. (gij) vindt terug vondt terug terugvindt terugvondt
3rd person singular vindt terug vond terug terugvindt terugvond
plural vinden terug vonden terug terugvinden terugvonden
subjunctive sing.1 vinde terug vonde terug terugvinde terugvonde
subjunctive plur.1 vinden terug vonden terug terugvinden terugvonden
imperative sing. vind terug
imperative plur.1 vindt terug
participles terugvindend teruggevonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.