toebijten

Dutch

Etymology

From toe (“towards”) +‎ bijten (“to bite”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

toebijten

  1. to speak harshly at, snap at

Conjugation

Conjugation of toebijten (strong class 1, separable)
infinitive toebijten
past singular beet toe
past participle toegebeten
infinitive toebijten
gerund toebijten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bijt toe beet toe toebijt toebeet
2nd person sing. (jij) bijt toe beet toe toebijt toebeet
2nd person sing. (u) bijt toe beet toe toebijt toebeet
2nd person sing. (gij) bijt toe beet toe toebijt toebeet
3rd person singular bijt toe beet toe toebijt toebeet
plural bijten toe beten toe toebijten toebeten
subjunctive sing.1 bijte toe bete toe toebijte toebete
subjunctive plur.1 bijten toe beten toe toebijten toebeten
imperative sing. bijt toe
imperative plur.1 bijt toe
participles toebijtend toegebeten
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.