toedichten

Dutch

Etymology

Compound of toe +‎ dichten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈtuˌdɪx.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: toe‧dich‧ten

Verb

toedichten

  1. (transitive) to ascribe, to attribute, to impute

Conjugation

Conjugation of toedichten (weak, separable)
infinitive toedichten
past singular dichtte toe
past participle toegedicht
infinitive toedichten
gerund toedichten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dicht toe dichtte toe toedicht toedichtte
2nd person sing. (jij) dicht toe dichtte toe toedicht toedichtte
2nd person sing. (u) dicht toe dichtte toe toedicht toedichtte
2nd person sing. (gij) dicht toe dichtte toe toedicht toedichtte
3rd person singular dicht toe dichtte toe toedicht toedichtte
plural dichten toe dichtten toe toedichten toedichtten
subjunctive sing.1 dichte toe dichtte toe toedichte toedichtte
subjunctive plur.1 dichten toe dichtten toe toedichten toedichtten
imperative sing. dicht toe
imperative plur.1 dicht toe
participles toedichtend toegedicht
1) Archaic.

Descendants

  • Afrikaans: toedig
  • → West Frisian: tadichtsje (calque)

See also

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.