tréatúir

Irish

Etymology

From Middle Irish trétúir, from Middle English traytour, from Old French traïtor, from Latin trāditor.

Noun

tréatúir m (genitive singular tréatúra, nominative plural tréatúirí)

  1. traitor; treacherous person
    Synonym: fealltóir

Declension

Declension of tréatúir (third declension)
bare forms
singular plural
nominative tréatúir tréatúirí
vocative a thréatúir a thréatúirí
genitive tréatúra tréatúirí
dative tréatúir tréatúirí
forms with the definite article
singular plural
nominative an tréatúir na tréatúirí
genitive an tréatúra na dtréatúirí
dative leis an tréatúir
don tréatúir
leis na tréatúirí

Derived terms

  • tréatúireacht f (treason; treachery)
  • tréatúrtha (traitorous, treacherous, adjective)

Mutation

Mutated forms of tréatúir
radical lenition eclipsis
tréatúir thréatúir dtréatúir

Note: Certain mutated forms of some words can never occur in standard Modern Irish.
All possible mutated forms are displayed for convenience.

References

Further reading