uitblinken

Dutch

Etymology

From uit +‎ blinken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitblinken

  1. to excel, to shine
    Synonyms: uitmunten, excelleren

Conjugation

Conjugation of uitblinken (strong class 3a, separable)
infinitive uitblinken
past singular blonk uit
past participle uitgeblonken
infinitive uitblinken
gerund uitblinken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular blink uit blonk uit uitblink uitblonk
2nd person sing. (jij) blinkt uit, blink uit2 blonk uit uitblinkt uitblonk
2nd person sing. (u) blinkt uit blonk uit uitblinkt uitblonk
2nd person sing. (gij) blinkt uit blonkt uit uitblinkt uitblonkt
3rd person singular blinkt uit blonk uit uitblinkt uitblonk
plural blinken uit blonken uit uitblinken uitblonken
subjunctive sing.1 blinke uit blonke uit uitblinke uitblonke
subjunctive plur.1 blinken uit blonken uit uitblinken uitblonken
imperative sing. blink uit
imperative plur.1 blinkt uit
participles uitblinkend uitgeblonken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.