uitbroeden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch utebroeden. Equivalent to uit +‎ broeden.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌbru.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧broe‧den

Verb

uitbroeden

  1. to hatch out

Conjugation

Conjugation of uitbroeden (weak, separable)
infinitive uitbroeden
past singular broedde uit
past participle uitgebroed
infinitive uitbroeden
gerund uitbroeden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular broed uit broedde uit uitbroed uitbroedde
2nd person sing. (jij) broedt uit, broed uit2 broedde uit uitbroedt uitbroedde
2nd person sing. (u) broedt uit broedde uit uitbroedt uitbroedde
2nd person sing. (gij) broedt uit broedde uit uitbroedt uitbroedde
3rd person singular broedt uit broedde uit uitbroedt uitbroedde
plural broeden uit broedden uit uitbroeden uitbroedden
subjunctive sing.1 broede uit broedde uit uitbroede uitbroedde
subjunctive plur.1 broeden uit broedden uit uitbroeden uitbroedden
imperative sing. broed uit
imperative plur.1 broedt uit
participles uitbroedend uitgebroed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.