uitdijen

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ gedijen (“to thrive”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitdijen

  1. to expand

Conjugation

Conjugation of uitdijen (weak, separable)
infinitive uitdijen
past singular dijde uit
past participle uitgedijd
infinitive uitdijen
gerund uitdijen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dij uit dijde uit uitdij uitdijde
2nd person sing. (jij) dijt uit, dij uit2 dijde uit uitdijt uitdijde
2nd person sing. (u) dijt uit dijde uit uitdijt uitdijde
2nd person sing. (gij) dijt uit dijde uit uitdijt uitdijde
3rd person singular dijt uit dijde uit uitdijt uitdijde
plural dijen uit dijden uit uitdijen uitdijden
subjunctive sing.1 dije uit dijde uit uitdije uitdijde
subjunctive plur.1 dijen uit dijden uit uitdijen uitdijden
imperative sing. dij uit
imperative plur.1 dijt uit
participles uitdijend uitgedijd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.