uitdragen

Dutch

Etymology

From uit +‎ dragen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯ˌdraːɣə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

uitdragen

  1. to disseminate

Conjugation

Conjugation of uitdragen (strong class 6, separable)
infinitive uitdragen
past singular droeg uit
past participle uitgedragen
infinitive uitdragen
gerund uitdragen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular draag uit droeg uit uitdraag uitdroeg
2nd person sing. (jij) draagt uit, draag uit2 droeg uit uitdraagt uitdroeg
2nd person sing. (u) draagt uit droeg uit uitdraagt uitdroeg
2nd person sing. (gij) draagt uit droegt uit uitdraagt uitdroegt
3rd person singular draagt uit droeg uit uitdraagt uitdroeg
plural dragen uit droegen uit uitdragen uitdroegen
subjunctive sing.1 drage uit droege uit uitdrage uitdroege
subjunctive plur.1 dragen uit droegen uit uitdragen uitdroegen
imperative sing. draag uit
imperative plur.1 draagt uit
participles uitdragend uitgedragen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.