uitgooien

Dutch

Etymology

From uit +‎ gooien.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitgooien

  1. to remove (from a premises), throw out (general)
  2. to cast (throw a fishing line or net into the water)

Conjugation

Conjugation of uitgooien (weak, separable)
infinitive uitgooien
past singular gooide uit
past participle uitgegooid
infinitive uitgooien
gerund uitgooien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular gooi uit gooide uit uitgooi uitgooide
2nd person sing. (jij) gooit uit, gooi uit2 gooide uit uitgooit uitgooide
2nd person sing. (u) gooit uit gooide uit uitgooit uitgooide
2nd person sing. (gij) gooit uit gooide uit uitgooit uitgooide
3rd person singular gooit uit gooide uit uitgooit uitgooide
plural gooien uit gooiden uit uitgooien uitgooiden
subjunctive sing.1 gooie uit gooide uit uitgooie uitgooide
subjunctive plur.1 gooien uit gooiden uit uitgooien uitgooiden
imperative sing. gooi uit
imperative plur.1 gooit uit
participles uitgooiend uitgegooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Negerhollands: gooi ut, gooj yt

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.