uithuwelijken

Dutch

Alternative forms

Etymology

From uit +‎ huwelijk +‎ -en.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uithuwelijken

  1. to marry off, give away as husband or wife

Conjugation

Conjugation of uithuwelijken (weak, separable)
infinitive uithuwelijken
past singular huwelijkte uit
past participle uitgehuwelijkt
infinitive uithuwelijken
gerund uithuwelijken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular huwelijk uit huwelijkte uit uithuwelijk uithuwelijkte
2nd person sing. (jij) huwelijkt uit, huwelijk uit2 huwelijkte uit uithuwelijkt uithuwelijkte
2nd person sing. (u) huwelijkt uit huwelijkte uit uithuwelijkt uithuwelijkte
2nd person sing. (gij) huwelijkt uit huwelijkte uit uithuwelijkt uithuwelijkte
3rd person singular huwelijkt uit huwelijkte uit uithuwelijkt uithuwelijkte
plural huwelijken uit huwelijkten uit uithuwelijken uithuwelijkten
subjunctive sing.1 huwelijke uit huwelijkte uit uithuwelijke uithuwelijkte
subjunctive plur.1 huwelijken uit huwelijkten uit uithuwelijken uithuwelijkten
imperative sing. huwelijk uit
imperative plur.1 huwelijkt uit
participles uithuwelijkend uitgehuwelijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.