uitjouwen

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ jouwen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌjɑu̯.ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧jou‧wen

Verb

uitjouwen

  1. (transitive) to jeer at

Conjugation

Conjugation of uitjouwen (weak, separable)
infinitive uitjouwen
past singular jouwde uit
past participle uitgejouwd
infinitive uitjouwen
gerund uitjouwen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular jouw uit jouwde uit uitjouw uitjouwde
2nd person sing. (jij) jouwt uit, jouw uit2 jouwde uit uitjouwt uitjouwde
2nd person sing. (u) jouwt uit jouwde uit uitjouwt uitjouwde
2nd person sing. (gij) jouwt uit jouwde uit uitjouwt uitjouwde
3rd person singular jouwt uit jouwde uit uitjouwt uitjouwde
plural jouwen uit jouwden uit uitjouwen uitjouwden
subjunctive sing.1 jouwe uit jouwde uit uitjouwe uitjouwde
subjunctive plur.1 jouwen uit jouwden uit uitjouwen uitjouwden
imperative sing. jouw uit
imperative plur.1 jouwt uit
participles uitjouwend uitgejouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Afrikaans: uitjou
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.