uitkleden

Dutch

Etymology

From uit +‎ kleden.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitkleden

  1. (transitive) to undress, divest
  2. (reflexive) to undress oneself; to strip

Conjugation

Conjugation of uitkleden (weak, separable)
infinitive uitkleden
past singular kleedde uit
past participle uitgekleed
infinitive uitkleden
gerund uitkleden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kleed uit kleedde uit uitkleed uitkleedde
2nd person sing. (jij) kleedt uit, kleed uit2 kleedde uit uitkleedt uitkleedde
2nd person sing. (u) kleedt uit kleedde uit uitkleedt uitkleedde
2nd person sing. (gij) kleedt uit kleedde uit uitkleedt uitkleedde
3rd person singular kleedt uit kleedde uit uitkleedt uitkleedde
plural kleden uit kleedden uit uitkleden uitkleedden
subjunctive sing.1 klede uit kleedde uit uitklede uitkleedde
subjunctive plur.1 kleden uit kleedden uit uitkleden uitkleedden
imperative sing. kleed uit
imperative plur.1 kleedt uit
participles uitkledend uitgekleed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.