uitlokken

Dutch

Etymology

From uit +‎ lokken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitlokken

  1. to provoke

Conjugation

Conjugation of uitlokken (weak, separable)
infinitive uitlokken
past singular lokte uit
past participle uitgelokt
infinitive uitlokken
gerund uitlokken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular lok uit lokte uit uitlok uitlokte
2nd person sing. (jij) lokt uit, lok uit2 lokte uit uitlokt uitlokte
2nd person sing. (u) lokt uit lokte uit uitlokt uitlokte
2nd person sing. (gij) lokt uit lokte uit uitlokt uitlokte
3rd person singular lokt uit lokte uit uitlokt uitlokte
plural lokken uit lokten uit uitlokken uitlokten
subjunctive sing.1 lokke uit lokte uit uitlokke uitlokte
subjunctive plur.1 lokken uit lokten uit uitlokken uitlokten
imperative sing. lok uit
imperative plur.1 lokt uit
participles uitlokkend uitgelokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.