uitmoorden

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ moorden. Attested since the seventeenth century.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌmoːr.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧moor‧den

Verb

uitmoorden

  1. (transitive) to exterminate, to annihilate, to murder (almost) all members of a group

Conjugation

Conjugation of uitmoorden (weak, separable)
infinitive uitmoorden
past singular moordde uit
past participle uitgemoord
infinitive uitmoorden
gerund uitmoorden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular moord uit moordde uit uitmoord uitmoordde
2nd person sing. (jij) moordt uit, moord uit2 moordde uit uitmoordt uitmoordde
2nd person sing. (u) moordt uit moordde uit uitmoordt uitmoordde
2nd person sing. (gij) moordt uit moordde uit uitmoordt uitmoordde
3rd person singular moordt uit moordde uit uitmoordt uitmoordde
plural moorden uit moordden uit uitmoorden uitmoordden
subjunctive sing.1 moorde uit moordde uit uitmoorde uitmoordde
subjunctive plur.1 moorden uit moordden uit uitmoorden uitmoordden
imperative sing. moord uit
imperative plur.1 moordt uit
participles uitmoordend uitgemoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • uitmoording
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.