uitoefenen

Dutch

Etymology

From uit +‎ oefenen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitoefenen

  1. to exert

Conjugation

Conjugation of uitoefenen (weak, separable)
infinitive uitoefenen
past singular oefende uit
past participle uitgeoefend
infinitive uitoefenen
gerund uitoefenen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular oefen uit oefende uit uitoefen uitoefende
2nd person sing. (jij) oefent uit, oefen uit2 oefende uit uitoefent uitoefende
2nd person sing. (u) oefent uit oefende uit uitoefent uitoefende
2nd person sing. (gij) oefent uit oefende uit uitoefent uitoefende
3rd person singular oefent uit oefende uit uitoefent uitoefende
plural oefenen uit oefenden uit uitoefenen uitoefenden
subjunctive sing.1 oefene uit oefende uit uitoefene uitoefende
subjunctive plur.1 oefenen uit oefenden uit uitoefenen uitoefenden
imperative sing. oefen uit
imperative plur.1 oefent uit
participles uitoefenend uitgeoefend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.