uitpakken

Dutch

Etymology

From uit +‎ pakken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌpɑ.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧pak‧ken

Verb

uitpakken

  1. (transitive, intransitive) to unpack, to unload things from a package
  2. (intransitive) to turn out, to end up
  3. (intransitive) to show off, to live lavishly, to party, to spend a lot
  4. (intransitive) to express one's emotions

Conjugation

Conjugation of uitpakken (weak, separable)
infinitive uitpakken
past singular pakte uit
past participle uitgepakt
infinitive uitpakken
gerund uitpakken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular pak uit pakte uit uitpak uitpakte
2nd person sing. (jij) pakt uit, pak uit2 pakte uit uitpakt uitpakte
2nd person sing. (u) pakt uit pakte uit uitpakt uitpakte
2nd person sing. (gij) pakt uit pakte uit uitpakt uitpakte
3rd person singular pakt uit pakte uit uitpakt uitpakte
plural pakken uit pakten uit uitpakken uitpakten
subjunctive sing.1 pakke uit pakte uit uitpakke uitpakte
subjunctive plur.1 pakken uit pakten uit uitpakken uitpakten
imperative sing. pak uit
imperative plur.1 pakt uit
participles uitpakkend uitgepakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.