uitproberen

Dutch

Etymology

Borrowed from German ausprobieren.[1] Equivalent to uit +‎ proberen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitproberen

  1. to try out

Conjugation

Conjugation of uitproberen (weak, separable)
infinitive uitproberen
past singular probeerde uit
past participle uitgeprobeerd
infinitive uitproberen
gerund uitproberen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular probeer uit probeerde uit uitprobeer uitprobeerde
2nd person sing. (jij) probeert uit, probeer uit2 probeerde uit uitprobeert uitprobeerde
2nd person sing. (u) probeert uit probeerde uit uitprobeert uitprobeerde
2nd person sing. (gij) probeert uit probeerde uit uitprobeert uitprobeerde
3rd person singular probeert uit probeerde uit uitprobeert uitprobeerde
plural proberen uit probeerden uit uitproberen uitprobeerden
subjunctive sing.1 probere uit probeerde uit uitprobere uitprobeerde
subjunctive plur.1 proberen uit probeerden uit uitproberen uitprobeerden
imperative sing. probeer uit
imperative plur.1 probeert uit
participles uitproberend uitgeprobeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

References

  1. ^ van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “uitproberen”, in Etymologiebank, Meertens Institute
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.