uitrichten

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ richten (“to aim”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitrichten

  1. to do, perform

Conjugation

Conjugation of uitrichten (weak, separable)
infinitive uitrichten
past singular richtte uit
past participle uitgericht
infinitive uitrichten
gerund uitrichten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular richt uit richtte uit uitricht uitrichtte
2nd person sing. (jij) richt uit richtte uit uitricht uitrichtte
2nd person sing. (u) richt uit richtte uit uitricht uitrichtte
2nd person sing. (gij) richt uit richtte uit uitricht uitrichtte
3rd person singular richt uit richtte uit uitricht uitrichtte
plural richten uit richtten uit uitrichten uitrichtten
subjunctive sing.1 richte uit richtte uit uitrichte uitrichtte
subjunctive plur.1 richten uit richtten uit uitrichten uitrichtten
imperative sing. richt uit
imperative plur.1 richt uit
participles uitrichtend uitgericht
1) Archaic.

Synonyms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.