uitrukken

Dutch

Etymology

From uit +‎ rukken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitrukken

  1. (transitive) to pull out, tear out
  2. (intransitive) to deploy, to roll out

Conjugation

Conjugation of uitrukken (weak, separable)
infinitive uitrukken
past singular rukte uit
past participle uitgerukt
infinitive uitrukken
gerund uitrukken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ruk uit rukte uit uitruk uitrukte
2nd person sing. (jij) rukt uit, ruk uit2 rukte uit uitrukt uitrukte
2nd person sing. (u) rukt uit rukte uit uitrukt uitrukte
2nd person sing. (gij) rukt uit rukte uit uitrukt uitrukte
3rd person singular rukt uit rukte uit uitrukt uitrukte
plural rukken uit rukten uit uitrukken uitrukten
subjunctive sing.1 rukke uit rukte uit uitrukke uitrukte
subjunctive plur.1 rukken uit rukten uit uitrukken uitrukten
imperative sing. ruk uit
imperative plur.1 rukt uit
participles uitrukkend uitgerukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.