uitstel

• IPA^(key): /ˈœi̯t.stɛl/

From Dutch uitstellen. Equivalent to uit +‎ stel.

uitstel (present stel uit, present participle uitstellende, past participle uitgestel)

1. (transitive) to delay, to postpone

From Dutch uitstel.

uitstel (uncountable)

1. delay, deferment

• IPA^(key): /ˈœy̯t.stɛl/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧stel

Deverbal from uitstellen (“to postpone”).

uitstel n (uncountable, diminutive uitstelletje n)

1. delay, deferment

   Synonym: respijt

See the etymology of the corresponding lemma form.

uitstel

1. first-person singular dependent-clause present indicative of uitstellen

• stel uit