uitstellen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ûtestellen. Equivalent to uit +‎ stellen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌstɛ.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧stel‧len

Verb

uitstellen

  1. to postpone, defer, delay

Conjugation

Conjugation of uitstellen (weak, separable)
infinitive uitstellen
past singular stelde uit
past participle uitgesteld
infinitive uitstellen
gerund uitstellen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stel uit stelde uit uitstel uitstelde
2nd person sing. (jij) stelt uit, stel uit2 stelde uit uitstelt uitstelde
2nd person sing. (u) stelt uit stelde uit uitstelt uitstelde
2nd person sing. (gij) stelt uit stelde uit uitstelt uitstelde
3rd person singular stelt uit stelde uit uitstelt uitstelde
plural stellen uit stelden uit uitstellen uitstelden
subjunctive sing.1 stelle uit stelde uit uitstelle uitstelde
subjunctive plur.1 stellen uit stelden uit uitstellen uitstelden
imperative sing. stel uit
imperative plur.1 stelt uit
participles uitstellend uitgesteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: uitstel

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.