uitwaaieren

Dutch

Etymology

From uit +‎ waaier +‎ -en.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitwaaieren

  1. to fan out, to spread out
    Zijn zwarte mantel waaierde uit achter hem als de vleugels van een vogel
    (please add an English translation of this usage example)

Conjugation

Conjugation of uitwaaieren (weak, separable)
infinitive uitwaaieren
past singular waaierde uit
past participle uitgewaaierd
infinitive uitwaaieren
gerund uitwaaieren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular waaier uit waaierde uit uitwaaier uitwaaierde
2nd person sing. (jij) waaiert uit, waaier uit2 waaierde uit uitwaaiert uitwaaierde
2nd person sing. (u) waaiert uit waaierde uit uitwaaiert uitwaaierde
2nd person sing. (gij) waaiert uit waaierde uit uitwaaiert uitwaaierde
3rd person singular waaiert uit waaierde uit uitwaaiert uitwaaierde
plural waaieren uit waaierden uit uitwaaieren uitwaaierden
subjunctive sing.1 waaiere uit waaierde uit uitwaaiere uitwaaierde
subjunctive plur.1 waaieren uit waaierden uit uitwaaieren uitwaaierden
imperative sing. waaier uit
imperative plur.1 waaiert uit
participles uitwaaierend uitgewaaierd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.