uitwijken

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ wijken (“migrate”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitwijken

  1. to divert oneself
  2. to emigrate

Conjugation

Conjugation of uitwijken (strong class 1, separable)
infinitive uitwijken
past singular week uit
past participle uitgeweken
infinitive uitwijken
gerund uitwijken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wijk uit week uit uitwijk uitweek
2nd person sing. (jij) wijkt uit, wijk uit2 week uit uitwijkt uitweek
2nd person sing. (u) wijkt uit week uit uitwijkt uitweek
2nd person sing. (gij) wijkt uit weekt uit uitwijkt uitweekt
3rd person singular wijkt uit week uit uitwijkt uitweek
plural wijken uit weken uit uitwijken uitweken
subjunctive sing.1 wijke uit weke uit uitwijke uitweke
subjunctive plur.1 wijken uit weken uit uitwijken uitweken
imperative sing. wijk uit
imperative plur.1 wijkt uit
participles uitwijkend uitgeweken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.