uitwijzen

Dutch

Etymology

From uit +‎ wijzen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitwijzen

  1. to point out, indicate
  2. to prove, demonstrate
  3. to expel, exile, extradite

Conjugation

Conjugation of uitwijzen (strong class 1, separable)
infinitive uitwijzen
past singular wees uit
past participle uitgewezen
infinitive uitwijzen
gerund uitwijzen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wijs uit wees uit uitwijs uitwees
2nd person sing. (jij) wijst uit, wijs uit2 wees uit uitwijst uitwees
2nd person sing. (u) wijst uit wees uit uitwijst uitwees
2nd person sing. (gij) wijst uit weest uit uitwijst uitweest
3rd person singular wijst uit wees uit uitwijst uitwees
plural wijzen uit wezen uit uitwijzen uitwezen
subjunctive sing.1 wijze uit weze uit uitwijze uitweze
subjunctive plur.1 wijzen uit wezen uit uitwijzen uitwezen
imperative sing. wijs uit
imperative plur.1 wijst uit
participles uitwijzend uitgewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.