uitzwaaien

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ zwaaien.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌzʋaːi̯ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧zwaai‧en

Verb

uitzwaaien

  1. (transitive) to wave goodbye during departure (usually by those who are seeing the departer off, occasionally used of the departer)
  2. (intransitive) to swing outward

Conjugation

Conjugation of uitzwaaien (weak, separable)
infinitive uitzwaaien
past singular zwaaide uit
past participle uitgezwaaid
infinitive uitzwaaien
gerund uitzwaaien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular zwaai uit zwaaide uit uitzwaai uitzwaaide
2nd person sing. (jij) zwaait uit, zwaai uit2 zwaaide uit uitzwaait uitzwaaide
2nd person sing. (u) zwaait uit zwaaide uit uitzwaait uitzwaaide
2nd person sing. (gij) zwaait uit zwaaide uit uitzwaait uitzwaaide
3rd person singular zwaait uit zwaaide uit uitzwaait uitzwaaide
plural zwaaien uit zwaaiden uit uitzwaaien uitzwaaiden
subjunctive sing.1 zwaaie uit zwaaide uit uitzwaaie uitzwaaide
subjunctive plur.1 zwaaien uit zwaaiden uit uitzwaaien uitzwaaiden
imperative sing. zwaai uit
imperative plur.1 zwaait uit
participles uitzwaaiend uitgezwaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • uitzwaaier
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.