urino

See also: urinò

Italian

Verb

urino

  1. first-person singular present indicative of urinare

Anagrams

Latin

Alternative forms

Etymology

From ūrīna +‎ .

Pronunciation

Verb

ūrīnō (present infinitive ūrīnāre, perfect active ūrīnāvī, supine ūrīnātum); first conjugation

  1. (pre-Classical) to dive or plunge into water
    • 106 BCE – 43 BCE, Cicero, Fragmenta 474.27, (apud Nonium Marcellum):
      sī quando enim nōs dēmersimus ut quī ūrīnantur, aut nihil superum aut obscūrē admodum cernimus [...]
      (please add an English translation of this quotation)
    • 116 BCE – 27 BCE, Marcus Terentius Varro, De lingua latina 5.126:
      urnae dictae, quod ūrīnant in aquā hauriendā ut ūrīnātor. ūrīnāre est mergī in aquam.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 23 CE – 79 CE, Pliny the Elder, 2 111:
      dēnsitās eārum corpusque haut dubiō conjectātur argūmentō, cum sōlem obumbrent, perspicuum aliās etiam ūrīnantibus in quamlibet profundam aquārum altitūdinem.
      (please add an English translation of this quotation)
  2. (Medieval Latin) to urinate

Conjugation

References

  • urino”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • urino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese

Verb

urino

  1. first-person singular present indicative of urinar