urino
See also: urinò
Italian
Verb
urino
- first-person singular present indicative of urinare
Anagrams
Latin
Alternative forms
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [uːˈriː.noː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [uˈriː.no]
Verb
ūrīnō (present infinitive ūrīnāre, perfect active ūrīnāvī, supine ūrīnātum); first conjugation
- (pre-Classical) to dive or plunge into water
- 106 BCE – 43 BCE, Cicero, Fragmenta 474.27, (apud Nonium Marcellum):
- sī quando enim nōs dēmersimus ut quī ūrīnantur, aut nihil superum aut obscūrē admodum cernimus [...]
- (please add an English translation of this quotation)
- sī quando enim nōs dēmersimus ut quī ūrīnantur, aut nihil superum aut obscūrē admodum cernimus [...]
- 116 BCE – 27 BCE, Marcus Terentius Varro, De lingua latina 5.126:
- urnae dictae, quod ūrīnant in aquā hauriendā ut ūrīnātor. ūrīnāre est mergī in aquam.
- (please add an English translation of this quotation)
- urnae dictae, quod ūrīnant in aquā hauriendā ut ūrīnātor. ūrīnāre est mergī in aquam.
- 23 CE – 79 CE, Pliny the Elder, 2 111:
- dēnsitās eārum corpusque haut dubiō conjectātur argūmentō, cum sōlem obumbrent, perspicuum aliās etiam ūrīnantibus in quamlibet profundam aquārum altitūdinem.
- (please add an English translation of this quotation)
- dēnsitās eārum corpusque haut dubiō conjectātur argūmentō, cum sōlem obumbrent, perspicuum aliās etiam ūrīnantibus in quamlibet profundam aquārum altitūdinem.
- (Medieval Latin) to urinate
Conjugation
Conjugation of ūrīnō (first conjugation)
References
- “urino”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- urino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Portuguese
Verb
urino
- first-person singular present indicative of urinar